« نَحنُ مَوَدِّعوهُ وِداعَ مَن عَزَّّ فِراقَهُ عَلَینا...*»
اینکه دل، چشمهایش را بر هم بگذارد و رفتنت را نبیند و آرام بماند؛ محال است. گوهر اشک هم، خنکایی بر آتش دوری و فراق نمی شود. دل جدا افتاده از ماوا، دل مهجور و مشتاق، تنها با تو و در روزهای دلنشین تو کمی آرام می گیرد. وداع سخت است و دشوار است و نفس گیر... اما، تمام امیدش، بازگشت دوباره به اقیانوس پر مهر توست. جدایش مکن...
* صحیفه سجادیه، دعای چهل و پنجم، درباره ی وداع و بدرود ماه مبارک رمضان
